Scafell Pike: Engeland’s hoogste punt (Dag 10)

Het zijn twee dagen geweest waarin we weinig hebben kunnen slapen. En dan rekenen we nog niet mee dat als we dan eens in bed liggen we vaak wakker liggen van onze ghost hunt. Deze namiddag konden we dan ook wat rusten om binnen enkele dagen aan de West Highland Way te beginnen. Maar daar ging nog één grote fysieke inspanning aan vooraf: Scafell Pike. We zijn aanbeland bij de hoogste berg van Engeland in het Lake District National Park en dat betekent de tweede uitdaging in onze Three Peaks challenge. Scafell Pike mag dan de laagste berg van de drie zijn, het lijkt ons de meest verraderlijke. Vooral omdat veel mensen de verkeerde top beklimmen. Zelf met de kaart op stap gaan en niet de massa volgen is dus ons plan.

Helaas is het reisverslag van de Three Peaks Challenge niet beschikbaar op de blog. Wie ons reisverhaal van de Three Peaks Challenge wil bestellen kan dit hier.

Snowdon: de uitdaging begint (Dag 8)

We zijn toe aan ons derde avontuur in Wales. En niet zomaar één. Doorheen de reis hebben we ons een uitdaging gesteld. Namelijk het beklimmen van de hoogste berg van ieder land dat we doorkruisen. De uitdaging staat in de UK bekend als de Three Peaks Challenge. Alleen beklimmen we ze niet in 24 uur zoals het hoort. Het maakt de uitdaging misschien minder zou je denken, maar niets is minder waar. Niet alleen zijn het drie fysieke uitdagingen die we tot een goed einde moeten brengen, ook zijn we wat te vroeg in het seizoen, zodat we nog winterse omstandigheden kunnen tegenkomen.. Verder werken we de beklimmingen van de drie bergen af zonder begeleiding.

Snowdon, gelegen in Snowdonia NP in Wales, zou ons zo’n 6 uur moeten kosten om te beklimmen.

Helaas is het reisverslag van de Three Peaks Challenge niet beschikbaar op de blog. Wie ons reisverhaal van de Three Peaks Challenge wil bestellen kan dit hier.

This slideshow requires JavaScript.

Slippery when wet (Dag 7)

Hier sta ik dan. Mijn tenen krullend over de rand van de tien meter hoge klif. Onder mij gaan de golven wild tegen de rotsen tekeer. ‘In het water smak ik gewoon hard tegen de rotsen aan.’, schiet door mijn hoofd. “Kom op.”, schreeuwt Andy terwijl hij op de wilde golven tien meter lager rond drijft. Ok, hier ga ik dan.

Scrambling

Zo’n twintig jaar geleden ontstond een nieuwe sport in Wales: coasteering. Met een combinatie van zwemmen in wild water, springen van hoge kliffen en klimmen langs de rotsen met het opspattende zoute zeewater in je gezicht is coasteering niet voor doetjes. Je verplaatst je van punt A naar punt B via de kliffen die bij laag tij boven water tevoorschijn komen, net boven het waterpeil dus. Op Anglesey Island in Holyhead ontmoeten we Andy, onze instructeur. ‘Jullie kunnen eerst jullie wetsuit aantrekken, daarna geef ik jullie nog een helm, handschoenen en zwemvest. Het lijkt een heleboel, maar we zijn er zeker van. Alles hebben we echt wel nodig vandaag.”Zijn jullie goede zwemmers?”, vraagt Andy ons. De toon van het extreme avontuur is meteen gezet. “We starten op een makkelijke plaats, want het water is wat wilder dan normaal. Linsay, ik wil dat je op exact die plek in het water springt.” We kijken elkaar aan. Aan beide kanten steken al scherpe rotsen boven het waterpeil uit. Met slechts een sprong van twee meter wordt het vooral een test hoe koud het zeewater is. Al gauw verdwijnt Linsay als eerste onder water, waar ze na een tweetal seconden terug boven komt, het zeewater uitproestend. Nu is het mijn beurt. We zwemmen naar de eerstvolgende rots waar we al klauterend terug proberen te bekomen van onze eerste ervaring. “Ok nu iets hoger.”, vertelt Andy en hij leidt ons naar een hogere rots. Ik kijk naar beneden en merk dat we beetje per beetje toch onze grenzen zullen moeten verleggen. Zeker als we straks vanaf een klif vanop tien meter zullen springen…

“Wacht hier. En als ik je een teken geef, dan volg je waar ik ben gesprongen.” Bij coasteering gaat het vaak om de juiste

Zwemmen in wild water

timing. Kijken wanneer een ‘swell’, een gigantische golf je richting uitkomt en je tegen de rotsen zou smakken.’ We zien hem in de zee springen op een plaats die hij graag ‘wishy washy’ noemt. De uitdrukking washy kan ik begrijpen want beneden lijkt de zee op een gigantische wasmachine waar de zee in een inham alle kanten uitgaat. Golven tot twee meter hoog spatten uit op de rotsen, waar we Andy zien sukkelen om op de rots te klauteren omdat hij telkens het water wordt ingetrokken. Eens hij uit het water is haalt hij een touw uit zijn zakken die dient als extra hulp wanneer de stroming echt sterk is. Een keer we in het water liggen, zwemmen we uit volle kracht, al heb ik het gevoel dat we echt niet vooruit komen. “Grijp het touw met twee handen en trek jezelf naar de kant.”

“Nu is het tijd voor een echte adrenalinekick.”, vertelt Andy, terwijl ik nog aan het bekomen ben van de vorige slok zout zeewater die ik te verwerken kreeg. “Jullie hoogste sprong van de dag.” Linsay kruipt als eerste op de tien meter hoge klif. “Mik op die plek daar.”, zegt Andy. De diepte en de wilde stroming

Springen van een hoge klif

beneden is benauwelijk en met een iets meer dan lichte aarzeling waagt Linsay zich aan de sprong in het diepe. Wanneer het mijn beurt is snap ik de aarzeling. Hoogtevrees heb ik niet, maar het idee om in het diepe water te springen boezemt me meer angst in. Overtuigd van het feit dat hoe langer ik aarzel, hoe angstiger ik zou worden, spring ik gauw de zee in.

Zonder twijfel was onze ervaring met coasteering een van de avontuurlijkste en meest extreme belevingen die we beiden ooit hebben gehad. En dat wil al wat zeggen. Plaatsen in de zee waar ieder normaal mens van begint te rillen, zoeken ze hier net op. En of we het een gevaarlijke sport vinden? Ja! Maar soms ligt avontuur en gevaar wel heel erg dicht bij elkaar.

Onze volgende halte vandaag is het dorp met de langste naam. Wie een uitdaging wil: probeer die eens luidop te lezen (zie foto). Voor de juiste uitspraak verwijs ik graag naar ons filmpje op Facebook. Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch is bekend voor de langste stadnaam ter wereld. En raar maar waar, de naam heeft een betekenis, al hebben ze toch vooral die naam gekozen omdat ze echt wel de langste naam wilden hebben. Toegegeven, anders waren we hier ook niet gestopt, want verder is hier niets en dus trekken we al gauw

Even je adres opschrijven duurt hier wel even..

verder naar een ander wereldrecord: dat van de grootste ondergrondse trampoline ter wereld. Bounce Below bestaat pas sinds het vorig jaar de Engelse (en buitenlandse) krantenkoppen haalde door hun unieke ervaringen in een mijnsite in Snowdonia. Gigantische met ledverlichte netten zijn gespannen in de enorme grotten. Ze beschikken dan ook niet over één

Grootste ondergrondse trampoline ter wereld

maar meerdere trampolines op verschillende hoogtes, verbonden met uit netten geweven trapjes en glijbanen(!). Met iedere sprong kwam het kind in ons meer en meer terug naar boven (zo ver zat het nog niet ook). Morgen springen we nog iets hoger, want dan beklimmen we de hoogste top van Wales: Snowdon.

In het land van Robin Hood (Dag 6)

Boogschieten in Nottingham

Ik span mijn boog op. Voorzichtig mik ik op de schietschijf die op honderd meter van me staat verwijderd, vooraleer ik de houten pijl los en hem in een pijlsneltempo zie vliegen richting mijn doelwit. In de roos! Dat was zowat hoe ik me had voorgesteld hoe mijn boogschietlessen zouden verlopen. Helaas… Met heel wat pijlen die het doelwit dat op amper tien meter staat nog niet eens raken blijk ik een pak minder talent te hebben dan ik had gedacht…

We zijn aanbeland in Nottinghamshire, het land waar eind de twaalfde eeuw een mysterieuze outlaw zich in de bossen van Sherwood Forest terugtrok om aan een veroordeling te ontsnappen. Samen met zijn Merrie Men spendeert hij zijn jaren in de bossen waar hij met pijl en boog  de rijken berooft en zijn buit deelt onder de armen. Het is het verhaal van Robin Hood, een volkslegende  die opgejaagd werd door de sheriff van Nottingham ondanks zijn straf te zijn kwijtgescholden door King Richard. Of Robin Hood echt heeft bestaan is tot op vandaag onzeker. Er zijn meerdere verwijzingen in documenten naar een ‘groene man’ die zich had teruggetrokken in Sherwood Forest. Welke identiteit de mysterieuze persoon echt had blijft gissen. Uit die tijd werden vaak geschriften gevonden met namen als Robert Hod of ene RobnHod.

Zijn boogschietkunsten zijn al haast even legendarisch als zijn naam en stiekem willen we wel eens testen of ook wij met een

Major Oak Tree

boog en pijl overweg zouden kunnen. En welke plaats om te leren boogschieten is dan beter dan Nottingham zelf? Op tien minuten van het beroemde Sherwood Forest komen we op de Nottingham Gun Club, waar we een snelcursus boogschieten te verwerken krijgen. “Ik laat jullie met twee verschillende bogen schieten en op twee verschillende doelwitten. We beginnen met een modernere boog en jullie krijgen deze schijven als doelwit.”, vertelt onze coach, terwijl hij ons twee rieten schietschijven aanwijst. “Straks mogen jullie proberen met een traditionele boog te schieten.“ We plaatsen één vinger boven de pijl en twee eronder vooraleer we onze pijl aanspannen. Onze houding is zodanig dat we in feite naar links schieten. Ondanks dat het weer wisselvallig is en er wel wat wind is hoeven we ons geen zorgen te maken volgens onze instructeur. “Span je boog zo hard mogelijk op en dan lukt het.” Mijn eerste poging gaat over de schijf ondanks dat die op slechts tien meter afstand staat. Heel dichtbij als je vergelijkt met de Olympische Spelen of Robin Hood. Na elk onze eerste vijf pijlen te hebben afgeschoten blijkt Linsay meer beginnersgeluk te hebben dan ikzelf. De stand: 80-200. Na nogmaals vijf pijlen te hebben afgeschoten waarvan één keer zelfs de roos(!), haalt Linsay nog steeds de bovenhand. Slechts een maal kan ik haar qua punten evenaren. Dat betert niet wanneer we met de traditionele bogen beginnen en op konijnen, fazanten, hazen en een parelhoen beginnen te schieten. (Dierenliefhebbers: wees gerust het waren slechts foto’s van de dieren) Ondanks ik al gauw de veel kleinere doelwitten wist te raken, haalt Linsay het uiteindelijk nog. Als het op boogschieten aankomt, moet ik dan ook mijn meerdere erkennen. (Als je het me persoonlijk vraagt zal ik steeds beweren dat ik haar liet winnen).

We zitten op een boogscheut (heb je hem?) van Sherwood Forest. Het zou dan ook jammer zijn niet de restanten van het middeleeuwse bos waarin onze held verbleef te bezoeken. Beter nog! De bezienswaardigheid is de ‘Major Oak Tree’, een 1160 jaar oude eikenboom die volgens de legende het verzamelpunt was van Robin Hood en zijn kompanen vooraleer ze op pad trokken. Gezien het feit dat de boom 800 jaar geleden waarschijnlijk minder imposant was dan vandaag, is het twijfelachtig dat het effectief om dezelfde boom gaat. Er wordt dan ook gedacht dat de boom vooral als verzamelpunt diende voor latere outlaws die in die tijd allemaal ‘Robin Hood’ als nickname kregen.

Geloven wij in de legende van Robin Hood? Jawel. Al was het omdat er in de buurt ooit een graf is gevonden waarop nog vaag stond te lezen: Robin Hood. De locatie van het graf komt dan nog eens overeen met de legende volgens wie Robin Hood met zijn laatste krachten een pijl afschoot en eindigde met de woorden: ‘ Begraaf me waar mijn pijl neerkomt.’

Wij schoten een pijl voor onze volgende bestemming en die landde midden in Snowdonia, een nationaal park in Wales. Met een roadtrip via het Peak Districk National Park die ons fantastische panorama’s bood, trokken we richting het noorden van Wales. Bergen als landschap, kleine met stenen omwalde weggetjes die de schaduw van de overgroeiende bomen opvingen en een fantastische kustlijn. Onze volgende bestemming is pas écht een schot in de roos.

The Cotswolds, Engeland terug in de tijd (Dag 5)

Shakespeare’s geboortehuis

Ik kijk uit het raam terwijl Linsay naast me aan het stuur zit. De groene heuvels links en rechts doen me denken aan ‘The Shire’ uit Lord of the Rings. Zo vergezocht is het niet want de auteur van de gelijknamige boeken JR Tolkien was afkomstig uit de Cotswolds en heeft zijn inspiratie voor de woonplaats van hobbits uit zijn eigen thuis gehaald. Het gebied tussen Bath en Stratford-upon-Avon waar we vandaag doorrijdenis wel meer dan eens het decor geweest voor films. Denk maar aan The Holiday waar Cameron Diaz aan huizenruil doet en in een charmante cottage in Engeland terechtkomt. Of laten we in ons reisverhaal blijven en vermelden dat Lacock Abbey als decor diende voor enkele scenes uit de Harry Potter films.

Slalommend rijden we op de smalle met bomen omringde wegen. Eens we een tegenligger krijgen wordt het moeilijk

Ancient Ram Inn

manoeuvreren. Gelukkig zijn we de auto ondertussen al wat beter gewend. De kronkelige wegen typeren de Cotswolds. De groene omgeving en de kleine charmante dorpjes waar goudgeel gekleurde huisjes met strooien daken de straten kleuren vormen onze omgeving. Toch passeren we vandaag ook een meer lugubere plaats: de Ancient Ram Inn in Wotton-under-Edge. We hadden vooraf gehoopt er te kunnen logeren maar dan bleek de herberg al ruime tijd gesloten te zijn wegens te hoge paranormale activiteit.. Al zal de bouwvalligheid van het 10^e eeuwse gebouw er ook wel mee te maken hebben. Toch maakt de herberg een diepe indruk op ons. Slapen ging, zelfs al was de inn wel open, hier nooit gelukt zijn.

Ons eindpunt van de dag was Stratford-upon-Avon, de geboortestad van William Shakespeare, maar vooraf hadden we enkele stopplaatsen uitgezocht. De eerste was Lacock in het zuiden. Vooral de abdij trekt hier het volk. We kuieren door de straten waar hier en daar rekjes met kruiden of plantjes staan. “1£, please leave money in letterbox.” Het is een makkelijke manier om wat plantjes of eieren te verkopen. Al moeten ze veel

Eitjes te koop

vertrouwen hebben in de mensen. Later rijden we door naar Broadway via Gloucester, die ons te druk leek en gezien de cathedraal de grootste blikvanger was, verkozen we door te rijden. Broadway was dan weer een voltreffer. Goudgele huisjes, straten vol kleine winkeltjes waar met handgemaakte spulletjes werden verkocht. Ook Chipping Camden deed bij ons een echt cotswolds gevoel uit de films opborrelen. Met een market place dat wordt beheerd door de National Trust (net zoals Stonehenge), wordt het dorp in het noorden van de Cotswolds bij de blikvangers gerekend. Al is ieder dorpje nog zo klein, toch spendeer je er makkelijk heel wat tijd in. Iets wat we niet in overvloed hadden, want ons doel van de dag was Stratford-upon-Avon, de plaats waar het geboortehuis van Shakespeare staat. Nadat we een paar dagen geleden nog The Merchant of Venice mochten aanschouwen, waren we nu op de plaats waar zijn beroemde toneelstukken ontstonden. Hoewel we een totaal ander beeld hadden van de stad vooraf, was de stad een must voor onze reis. Witte met bruine balken omgeven huizen uit de Victoriaanse tijd zijn hier nog steeds te vinden. En daar zijn ze soms creatief in. Moderne winkels met elektronica nestelen zich onder de meer dan 500 jaar oude gevels. Toch maar een bizar zicht..

Met een bezoek aan het geboortehuis en het graf van Shakespeare in de Holy Trinity Church zat onze wandeling met hoogtepunten erop. Opnieuw zochten we een camping wat verderop. Wifi of eten hadden ze er niet waardoor we genoodzaakt waren ons opnieuw richting het centrum van Stratford-upon-Avon te begeven. De Garrick Inn pub, één van de oudste pubs leek ons een mooie uitvalsbasis om nog te eten en een blog uit te schrijven. En om dan maar met Shakespeare’s woorden te eindigen:  “All’s well that ends well.”

We zijn altijd professioneel bezig met onze blog!

Biggest maze in the UK. Now get lost! (Dag 4)

Ons verhaal tot nu toe eindigde met onze aanpassingen aan de typisch Engelse gewoontes. Engelse ponden, vreemde eetwaren in de supermarkten.. maar de grootste aanpassing is en blijft het links rijden. Nadat Linsay het gisteren mocht proberen was het nu mijn beurt om een volledige dag aan het stuur te zitten. Met nauwelijks verkeer op de weg trokken we in de vroege uurtjes richting Stonehenge. De toegang tot het prehistorisch monument opent voor het grote publiek pas om 9u30, maar voor ons (en een dertigtal anderen) gingen de poorten open om kwart voor zeven, net na zonsopgang. In tegenstelling tot toeristen die tijdens de openingsuren Stonehenge bezoeken en er enkel rond kunnen wandelen vanaf tien meter, krijgen we inner circle access. Van binnen in de cirkel zouden we de stenen vanuit een volledig ander perspectief kunnen aanschouwen. We hadden verwacht om met fanatieke Aziaten met hun alomflitsend fototoestel op een busje te zitten richting de cirkel, maar we kregen een volledig ander gezelschap..

Gewichtheffen bij Stonehenge

Een oudere man volledig gekleed in een lang gewaad en houten staf zat vooraan ons busje. Op verschillende plaatsen zagen we nog anderen die in lange gewaden en zeg maar bizar gekleed waren. Het waren moderne druides, die van de toegang voor de openingsuren gebruik maken om er een traditionele ceremonie op te voeren in  de 4500 jaar oude blauwstenen. Met een fel oplichtende zon leek Stonehenge pas echt magisch. Vaak hoor je veel teleurstellende reacties over het monument. Het zijn grote stenen! Wat had je dan anders verwacht? Na onze wijsvinger lam te hebben gedrukt met foto’s nemen trokken we terug naar het Visitor’s centre, waar we gauw met de auto richting onze kampeerplek reden. We hadden immers nog een ander item op ons reisschema staan vandaag.

Voor de reis hadden we het internet afgezocht naar het grootste doolhof van de UK. Toevallig lag dat op onze route en niet ver van Stonehenge. De Longleat Hedge Maze, gelegen in Longleat Safari & Adventure park ligt dan misschien in een park dat eerder voor kinderen is, het is behoorlijk indrukwekkend gemaakt. Ook de grootte van het park was iets wat we onderschat hadden. Het centrale stuk is het Longleat House, een oude mansion, omgeven door vele vierkante kilometers grond. De helft van die grond is vandaag een safaripark, waar we dan ook met onze auto doorreden. Waneer we onder de grote ingangspoort van het safaripark binnenrijden, lijkt het alsof we net in Jurassic Park gedropt zijn. Traagrijdende auto’s langs de groene heuvels waarop de dinosaurussen, euh… leeuwen, giraffen, wolven, tijgers..  rondlopen. Ze hebben dan misschien geen T-rex maar de apen zullen ons toch evenzeer bijblijven. Het woord apenstreken heeft opnieuw betekenis gekregen wanneer we door hun territorium reden. “Longleat is niet verantwoordelijk voor eventuele schade aangebracht aan uw auto”, stond te lezen. Indien bezoekers wilden konden ze dit gedeelte gewoon overslaan. “Wat doen we?”, vroeg Linsay. “Het is een huurauto.”, zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde. “Dus waarom niet?” Al gauw liep een klein aapje voor onze auto op de weg. Zijn blik kruiste die van ons en we weten niet of het de zon was die weerblonk in zijn ogen of gewoon deugnieterij. Maar het leek alsof hij een klein lachje op zijn gezicht toverde vooraleer hij een aanloop nam en op onze auto sprong. Al gauw bengelde hij aan onze zijspiegels en nam hij een zitplaats in op het dak van onze auto. Heelhuids bereikten we het einde van de safari, zonder ernstige schade aan de auto.

In het midden van het grootste doolhof van de UK!

In de namiddag verkennen we het andere gedeelte van het park mét het reuzendoolhof, iets waar ik zelf naar uitkeek. “Biggest maze in the UK. Now get lost!”, stond te lezen op het bord. De gemiddelde bezoeker doet er 25 minuten over, sommigen tot 45 minuten en anderen bereiken het midden nooit. Of we het echt moeten geloven weten we niet, maar wij bereikten het middenpunt in zo’n zeven minuten. Gewoon een goed orientatiegevoel of simpelweg dumb sheer luck. We weten het niet. Maar als we vanaf het midden nog wat verder willen ronddwalen wordt ons duidelijk dat het nu ook niet zo’n simpel doolhof is.. Gelukkig is het wegennetwerk hier in Zuid-Engeland heel wat duidelijker. Als onze gpsbereik het soms eens begeeft redden we het nog steeds om onze bestemming te bereiken. Gewoon goed orientatiegevoel of toch maar sheer dumb luck? You tell me.

Wennen aan alles wat Engels is.. (Dag 3)

De constante beweging van de zee gevolgd door het ratelende geluid van kleine keitjes die over elkaar schuiven is het enige dat we horen. De zee overspoelt telkens de steentjes om ze nadien zo ver mogelijk de zee in te sleuren. We bevinden ons aan de Jurassic Coast, een beschermde kustlijn die loopt van East Devon naar Dorset. Het deel van de zuidkust is Engeland’s eerste natuurlijke gebied op de werelderfgoedlijst. Wat Jurassic Coast zo uniek maakt is dat het een unieke kijk geeft op de geschiedenis van de aarde tot 185 miljoen jaar geleden. De verschillen lagen van de kliffen lijken als een wandeling doorheen de tijd. We bevinden ons nabij Lulworth waar de Durdle Door menig toerist naar zich toe trekt. Durdle Door is een natuurlijke brug in het water en het symbool voor de Jurassic Coast. Met de opspattingen van het blauwe zeewater tegen de rotsachtige boog vormt het een surrealistisch decor voor veel amateurfotografen.

Durdle Door

Langs de kliffen van Zuid-Engeland loopt het coast path, een wandeling die we voor een stuk volgden richting Lulworth Cove en Stairhole. Lulworth Cove is een schelpvormige kustinham, ontstaan door de erosie van de zee na miljoenen jaren. Een van de dingen waar veel toeristen voor komen is het zoeken naar fossielen, en hoewel dat niet onze hoofdreden is van reis naar de kust, keken we toch wel heel vaak naar de grond, zoekend naar die ene fossiel. ‘Stop, stop.’, roept Linsay en ze houdt me met een arm tegen. ‘Straks jaag je hem weg.’ In de veronderstelling dat een fossiel meestal al dood is veronderstel ik dat ze een andere ontdekking heeft gedaan. Ze wijst naar de grond waar een mol wanhopig tracht weg te lopen naar zijn hol. Angstig blijft hij stilzitten en kan Linsay de mol fotograferen. (Het kan ook zijn dat het beestje gewoon wat mediageil is) Daarna rent hij snel het gras in en verliezen we hem uit zicht. Fossielen om op te rapen vinden we uiteindelijk niet meer. Niet aan de kustlijn rond Lulworth Cove en niet aan het Fossil Forest, ondanks de naam. Meer dan fossiele resten van plaatsen waar ooit bomen tijdens het dinosaurustijdperk stonden zien we niet.

Het weer is zoals we hadden kunnen vermoeden aan de kust eerder wisselvallig. Dat hadden we al door van gisteravond toen we op de camping aankwamen. Lichte regen zorgde ervoor dat we gauw onze tent wilden opzetten. “Ik krijg de tentstok niet genoeg geplooid.” zegt Linsay, terwijl ze met puffen en blazen de stok in positie probeert te krijgen. Ik besloot haar een handje te helpen en plooide de stok met volle kracht. “Krak.” Een korte ongezonde krak klonk in de donkere nacht en het koplampje op Linsay’s hoofd wees op de in twee gesplitste tentstok. Iets wat je kan missen als je nog vier weken met de tent door de UK wil reizen.. Met wat duct tape hoopten we de boel nog wat te redden. Het resultaat was dat onze tent er eerder uitzag als de Sydney Opera House dan een tunnelvormige tent.

Gelukkig konden we de tent kosteloos op die manier nog wat oplappen want al lijken de prijzen op het eerste zicht op die van

‘Sydney Opera House’

bij ons thuis. Dat verandert wanneer je rekening houdt dat ze hier niet werken met euro maar met ponden. Iets waar we nog niet zijn gewend, en al zeker niet aan de muntjes. Eén pence, twee  pence, ronde muntjes en zeshoekige muntjes. Grote en kleine muntstukken.. In totaal goed voor acht verschillende waardes. Gezien we hier nog een maand verblijven hebben we maar besloten tijdens een cafebezoek een kleine studeerperiode in te lassen en de verschillende muntjes op de toog te leggen en hun waardes van buiten te leren. Iets waar we nut van hebben als we bijvoorbeeld naar de supermarkt gaan. En nee dat doen we niet om de zogezegd slechte Engelse keuken niet te moeten ervaren. Over hun jacket potatoes hoor je ons alvast niet klagen. De opengesneden gekookte aardappel gevuld met bonen in tomatensaus en gerijpte cheddar was gewoon lekker! Al kwamen we toch maar iets vreemds tegen in de supermarkt. Seagull Whoopsies, kleine chocoladebolletjes omschreven als ‘a drop for you’, leken ons toch maar vreemd. Misschien toch maar eens bedenkingen maken bij de Engelse eetgewoontes?

Was het nu links of rechts? (Dag 2)

Per uil een brief ontvangen waarin staat dat je uitgenodigd bent om te leren toveren aan Hogwarts. Allerlei spannende avonturen beleven terwijl je een jaar lang spreuken oefent, toverdrankjes bottelt en zelfs quidditch (de bekendste tovenaarssport) speelt vanop je bezemsteel. Geef toe, als je de boeken hebt gelezen of de films hebt gezien, heb je er stiekem van gedroomd. Mijn brief heb ik nog steeds niet ontvangen, maar ik laat het niet aan mijn hart komen want vandaag gaan we naar de enige echte Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus: Hogwarts. Of tenminste naar de studio’s waar gedurende tien jaar de Harry Potterfilms werden opgenomen. Dit doen we niet met de Hogwarts Express vanaf perron 9 3/4, maar wel met de tube, waarna we de trein richting Watford nemen waar de studios gelegen zijn.

Hogwarts Express

Harry Potterfans kunnen  heel gedreven vertellen over de boeken en films over de tovenaarswereld. Niet-fans daarentegen kijken de die hard fans  maar vreemd aan als ze beginnen over quidditch of welke toverspreuken sloten openen.  Vaak wordt er wel wat smalend gedaan over de ‘kinderachtige’ verhalen en worden fans hier en daar wel eens uitgelachen. Ja, ik spreek uit eigen ervaring. Zowel de films als de boeken kan ik haast uit het hoofd gedetaileerd  vertellen. Ik groeide dan ook mee op met de jonge Harry die zijn tovervaardigheden verbeterde aan Hogwarts. Linsay daarentegen kent de verhalen niet en zucht dan ook telkens ik maar weer over Harry, Ron en Hermione  die het tegen Voldermort opnemen, vertel.  Zonder toverspreuk of zelfgebrouwen  toverdrank krijg ik ze toch mee naar de Harry Potter Studios in Leavesden, net buiten Londen. Filmstudio’s die meer dan tien jaar lang de thuis zijn geweest voor de vele acteurs en waar vandaag de overgebleven filmsets tentoon staan.

Eens binnen worden we een filmzaal binnengeleid waar we worden warmgemaakt (alsof dat nodig is) met een compilatiefilm van de acht speelfilms. De film eindigt met Daniel Radcliffe die de poorten van Hogwarts opent en verdwijnt van het scherm. De lichten gaan terug aan en het scherm verdwijnt in het plafond en maakt op die manier de echte imposante poort zichtbaar die we openen en zo toegang krijgen tot de Grote Zaal. De lange tafels van Griffoendor en de andere huizen zijn samen met de vele tentoongestelde kostuums en de verschillende leraren op het eind van de zaal maar enkele van de rekwisieten die we makkelijk herkennen. Het voelt aan alsof we zelf straks op de toverschool mogen verblijven.

Met een audiotour in de hand verkennen we de verschillende sets die jarenlang werden gebruikt. Dumbledore’s office, de hut

De Grote Hal

van Hagrid,  het Ministerie van Magie en zelfs Diagon Alley, het steegje waar Harry zijn toverstaf kocht waren maar enkele van de sets die onze (lees :mijn) verbeelding tot realiteit maakte.

Wat ons het meest verbaasde was, dat met allle vreemde wezens en magie die in de films worden getoond er veel minder computeranimatie aan te pas komt dan je zou denken. Geen computeranimatie om Hagrid groter te maken. Geen gecreeerde beelden om Buckbeak, de hippogrief in de film in te werken. En geen trucage om voor magie te zorgen. Neen, de uitdaging lag in zoveel mogelijk op een mechanische manier te ontwerpen. Zelfroerende toverdranken, bijzonder gedetailleerde maskers van de goblins van de Gringotsbank. En net als we denken dat ze uitgetoverd zijn met hun tentoonstellen van ingenieuze creaties komen we een grote zaal binnen waar een reuzegroot schaalmodel van Hogwarts staat. Zo gedetailleerd dat je het verschil met een echt kasteel niet ziet. Logisch ook wa nt voor ieder luchtshot gebruikten ze dit.

Diadon Alley

Eens terug in Londen trokken we naar Heathrow waar we onze Fiat 500 gingen oppikken. “Ik heb voor jullie een auto klaarstaan die iets comfortabeler is, uit een andere categorie.’, vertelde de bediende vanachter haar bureau. Gefixeerd op onze Fiat 500 vroegen we of ze toch geen Fiat hadden. “Jullie willen echt een Fiat 500?”, vroeg ze verbaasd. “Maar de grotere auto is niet zo duur als je denkt en rijdt op diesel die goedkoper is. “ We lieten ons niet overtuigen en kozen toch voor de kleinere wagen ondanks haar pogingen ons de grotere auto aan te smeren. “Ik heb een voorstel.”, zegt ze. “Jullie mogen eender welke wagen kiezen uit categorie 1. Dus als jullie een betere auto vinden dan de Fiat 500, mogen jullie die ook kiezen.”  We vinden het maar bizar dat ze het idee dat we een Fiat 500 willen maar vreemd vind maar laten het  niet aan ons hart komen en kiezen we meteen de knalrode Fiat. Als we in de wagen willen instappen betrappen we er ons op dat we bijna aan de verkeerde kant instappen. Rijden aan de linkerkant van de weg blijft een uitdaging en al zeker voor ons. Ik maak me er al zo nerveus in dat ik haast de handrem vergat toen ik uitstapte. Gordel grijpen we aan de verkeerde kant, net als de versnellingspook. Rijden doe je vaak op automatismen en dat merkten we tijdens de eerste kilometers maar al te goed. Nu alles averechts is zijn we compleet in de war. Ook het dashboard waren we nog niet gewend. In de volle overtuiging dat we geen volle tank hadden gekregen, trokken we naar een tankstation. Daar bleek onze tank na amper twee extra liters al over te lopen…

Uiteindelijk geraakten we tegen de avond in Lulworth. Voor het eerst trokken we naar een camping waar we onze tent opzetten. Onze eerste nacht belooft meteen een natte te worden met de regenbuien die we al te verduren kregen. Maar wat hadden we dan ook verwacht met een reis doorheen de UK?

Schaalmodel Hogwarts

Londen, of moeten we zeggen ‘The Smoke’? (Dag 1)

De ‘Airconditioner’, de ‘Cheesegrater’ en de ‘Zetpil’ (deze vonden we zelf leuk)

Mijn vorige bezoek aan de Engelse hoofdstad is nu inmiddels exact twee jaar geleden, toen ik deelnam aan de Virgin London Marathon, één van de vijf grootste marathons ter wereld. Diezelfde marathon vindt over enkele dagen opnieuw plaats. Lopers uit de hele wereld zullen weer afzakken naar Londen, hopend om de finish op The Mall te bereiken na hun race. In Londen bevindt zich voor ons echter niet de finish van een race, maar het begin van onze reis doorheen de UK, van Londen naar Edinburgh.   Mary’s axe, de Cheesegrater, de Pringle of de Walkie-Talkie. Nee het zijn geen spullen waar we onze eerste Britse ponden aan hebben gespendeerd maar simpele nicknames die Londoners aan bekende gebouwen in hun stad hebben gegeven. Vaak met een portie humor erbovenop. Al zien we vaak de gelijkenissen met hun bijnaam. Londen is dan ook een stad vol bekende bezienswaardigheden. Een bezoek aan de Tower of Londen, Buckingham Palace en de Tower Bridge waren dan ook een must voor ons. En laten we vooral Westminster niet vergeten met de Big Ben, de klokkentoren van wie de naam eigenlijk ook niet meer dan een wereldwijd ingeburgerde nickname is die verwijst naar de grootste bel in de toren. Voor een groot stuk bestond onze eerste dag van de reis uit een herhaling van voorgaande bezoeken. Voor mij althans,

Bovenop de O2 Arena

gezien het Linsay’s eerste bezoek aan Londen was. Maar een avontuurlijke reis konden we niet inzetten zonder een avontuurlijk begin. Daarom trokken we rond de middag naar de O2 Arena in North Greenwich, een multifunctioneel complex waar veel evenementen in doorgaan. De Arena is 52 meter hoog, wat verwijst naar het aantal weken in een jaar. Het heeft een diameter van 365 meter, een voor iedere dag van het jaar en op het dak bevinden zich 12 stalen masten die de maanden van het jaar voorstellen. Wat een saaie bedoening denk je? Dat dachten we ook en dus besloten we maar het ding te beklimmen. Up at the O2 bestaat uit de beklimming van de Arena over het schelpachtige dak. En dat ze het serieus menen wordt duidelijk na het invullen van ‘We zijn niet verantwoordelijk voor jullie veiligheid’ documenten en een korte briefing over wat de klim precies inhoudt en het nodige klimmateriaal. Al gauw trekken we onze klimgordel aan en klimmen nog via een trap naar het punt waar onze beklimming begint. ‘Tijdens de beklimming wordt je gezekerd door deze slinger.’, vertelt onze gidse. Hetgeen voor de meeste

Big Ben

mensen de echte uitdaging is, is het doorschuiven van de slinger over de verschillende schakelpunten.’ Als een echte uitdaging zien ze het niet, maar het is al eens iets anders dan het beklimmen van een berg in de Alpen. Al gauw zetten we onze eerste stappen op het elastische dak en lijkt het alsof we een reuzetrampoline beklimmen. Met een stijgingspercentage van dertig procent, meteen het steilste stuk, wordt al gauw duidelijk wie er hoogtevrees heeft en wie niet. Uiteindelijk na een korte vlotte beklimming bereiken we het platform tussen de twaalf gele masten, die tegelijk het hoogste punt is en kunnen we genieten van de skyline. Al blokkeren de hoge gebouwen van de Docklands toch het zicht op de meest herkenbare punten. We worden door onze gidse gewezen op de meest bekende gebouwen, die ze uiteraard aan de hand van hun nickname opsomt. Wat tijd voor selfie’s wordt gevolgd door de afdaling die leidt tot een shop waar je t-shirts kunt kopen waar op staat: ‘I’ve conquered the summit of London!’ Een volledige dag Londen bezichtigen zorgt voor vermoeidheid in de benen. ‘s Avonds planden we een bezoek aan Shakespeare’s Globe, het iconische openluchttheater waar vanavond ‘The Merchant of Venice’ gespeeld wordt. Een rustig avondje wordt het niet want we hebben tickets voor op de yard, wat evenveel betekent als staanplaaten. Niet mis voor een toneelstuk van drie uur. Een marathon hebben we vandaag misschien niet gelopen maar wel zo goed als gewandeld. Al heeft de tube, je weet wel, de bijnaam voor de Londense metro ons vaak geholpen.

De ‘Tube’