Ghosthunting: Fake of misschien toch niet? (Dag 9)

Het is 21u30 als we met onze wagen op de binnenkoer rijden van een verlaten weeshuis. Verschillende koplampjes schijnen op onze auto als we uitstappen. We hebben hier afgesproken met een groep ghosthunters, mensen die verlaten locaties opzoeken waar er paranormale zou activiteit zou opge vangen zijn. Moderne ghostbusters zeg maar. Alleen worden de geesten niet verjaagd maar wordt er enkel contact gelegd. In mijn jeugdjaren heb ik vaak verdiept in het paranormale, met gemengde resultaten. Of ik nu een believer ben? Nee, ik denk het niet. Ik wil graag geloven in het paranormale maar met onze ghost hunt vanavond heb ik maar één verwachting: een duidelijke paranormale ervaring meemaken die onbetwistbaar is. Ik ben heel wat sceptischer geworden doorheen de jaren en bij zowel Linsay als ikzelf zitten de twijfels er dan ook in. Is deze ghost hunt opgezet spel en één groot commercieel gedoe? Of bestaat het paranormale?

We verzamelen in een grote zaal bij het binnengaan van het weeshuis. Ondanks de constante aanwezigheid van een caretaker ziet het gebouw er maar bouwvallig uit. Griezelfactor: check! Vooraleer we op pad gaan geven de organisatoren ons een uitleg over de verschillende meettoestelen en andere uitrusting van een professionele ghost hunter. Pendels, EMF-meter, ouija bord, zender, enz.. Er zijn verschillende manieren op contact te leggen met het paranormale. Zo heb je de

Zien jullie iets? Wij niet.

tabletipping techniek, waarbij je je vingertoppen op een tafel legt en vragen stelt. Of je begint een call out, wat er op neer komt dat ieder van de groep de geest vraagt signalen te geven over zijn aanwezigheid. Met een grote groep mensen verzameld in de zaal beginnen we met een eenvoudige manier: het pendelen, waarbij de geest contact legt via de pendel. Ondanks de positieve ervaringen bij verschillende leden van onze groep, lukt er bij zowel Linsay als ikzelf niets. De pendel blijft ter plaatse hangen. “Ik voel een contact.”, beginnen sommigen.  We zuchten want we vrezen dat er constant vanalles ingebeeld zal worden van zodra er wat wind doorheen de kapotte ramen blaast. Zeker als onze eerste pogingen allemaal niets opleveren zien we de bui al hangen.

We worden in groepjes ingedeeld zodat we alle verschillende methodes kunnen uittesten. We kiezen er gauw de serieuzere mensen uit zodat onze ghost hunt geen lachertje wordt. Een eerste plek die we onderzoeken is de ‘naughty boys corridor’, een gang waar kinderen die zich misdroegen opgesloten werden in kleine kamertjes. Elk kropen we in één van de kleine kamertjes waar we amper konden rechtstaan, deden we onze koplampen uit, waarna we begonen aan een call out. Meerdere pogingen. Geen resultaat. Al was het wachten op een teken van paranormale activiteit terwijl je in een donker klein kamertje zit best wel spannend.

Al gauw worden we geleid naar een zolderkamertje met een EMF-meter (elektro magnetic field) en een zendertje waarop we bij de juiste frequentie geesten zouden kunnen horen. “Geest, mijn naam is Jack. Kun je me een teken geven als je aanwezig bent?”, beginnen we onze call out. Het lampje blijft op groen. We proberen enkele kamers uit om te zien of er beterschap is. Wanneer John, een oudere man in onze groep zijn call out begint, merken we dat onze EMF-meter iets opvangt. De lampjes kleuren tot rood, wat en beginnen te knipperen, wat wijst op een verandering van elektromagnetisme. Doorgaans een teken van paranormale activiteit. Enthousiast beginnen we vragen te snellen terwijl de lichtjes meer knipperen, tot plots het lampje terug op groen springt… Pete, één van de professionele ghosthunters komt binnen en we vertellen hem gauw onze resultaten. Intussen haalt iemand van onze groep zijn gsm uit terwijl de lampjes terug op rood springen. Onze gsm’s lagen allemaal uit zodat de straling geen invloed zou hebben op de meters. Misschien zorgde zijn gsm wel voor een verandering van de elektromagnetische stralen? Was onze eerste paranormale activiteit niets meer dan gsmsignalen?

Teleurgesteld keerden we terug naar beneden. We waren inmiddels al meer dan drie uur bezig en hadden nog niets van bewijs wat kon wijzen op het paranormale. Tijdens een pauze vertelde Andy, van een andere groep, dat het niet zijn eerste bezoek aan dit gebouw was en hij toonde een foto die hij de vorige keer had kunnen nemen. Op zijn foto zag je overduidelijk een donkere schim die op een menselijke gedaante leek. Terwijl er niemand op die plek stond. De foto was genomen op de ‘naughty boys corridor’. Misschien was er toch meer gaande op deze plek dan we dachten?

Bij een  volgende methode die we uittesten zaten we allemaal rond een tafel. Van de zes leden moesten er vier mensen een blinddoek dragen en  de vingertoppen leggen op een plank waar onderaan een balpen was bevestigd die aantekeningen kon maken op een groot blad papier die op de tafel lag. De twee mensen zonder blinddoek zouden de geest bevelen bepaalde letters te spellen of via de pen mensen aan te wijzen. Linsay en ik namen een blinddoek voor onze rekening en legden onze vingertoppen op de plank. “Is er een geest aanwezig in de kamer?”, begon iemand. “Kun je ons een teken geven?” Geen beweging. Volhardend en hopend op een signaal gingen we verder. “Kun je je onze naam vertellen? Heel zachtjes voelde ik de plank die mijn vingertoppen streelde bewegen. De beweging werd duidelijker en ik voelde de pen een kleine bocht maken. “J.’ De letter wees vermoedelijk op de eerste letter van zijn naam. Geschrokken van het feit dat we effectief beweging kregen werden er verdere vragen gesteld. De pen ging alle kanten uit. Ondanks het feit dat we amper contact maakten met de plank! Linsay vertelde me achteraf dat ze bij momenten de plank onder haar vingers deed strelen zodat ze zeker was dat de beweging niet van ons voortkwam. We hadden voor het eerst een teken van paranormale activiteit!

Nu, sceptisch zijn we voortdurend geweest, dus zochten we naar verklaringen. Misschien maakten de andere twee

Liverpool FC

geblindoekte mensen wel veel contact met het plankje? Al moeten we eerlijk zeggen dat de beweging niet als een constante druk aanvoelde, en het totaal niet leek alsof iemand zelf de pen in beweging zette. Al wilden we toch nog bevestiging. Volgende sessies in de kelders van het gebouw leverden dan weer niets op. Alarmen en lichtbollen werden klaargezet om activiteit te ontvangen maar we bleven op onze honger zitten. En dat terwijl de tijd begon te dringen. Opnieuw verliezen we de moed tot Perry, een lid van een andere groep vertelt activiteit te hebben gehad in een gang boven aan de hand van tabletipping. Met twee groepjes trekken we naar de gang. Met vier personen aan iedere tafel beginnen we opnieuw met vragen te stellen. Het andere tafeltje krijgt al gauw reactie; Het tafeltje begint langzaam aan te schuiven tot het zelfs serieus begint heen en weer te  kantelen. Wij niks. We sluiten gauw aan bij de andere tafel. Alsof de geesten geen contact met ons willen begint de tafel die we net hebben verlaten nu te schuiven en kantelen. Perry, één van de jonge mensen die het meest succes leek te hebben met zijn call outs sloot terug aan bij onze tafel. En jawel, al gauw begon onze tafel ook te kantelen. Hevig ging het tafeltje alle kanten uit. Mijn vingers raakten amper het tafeloppervlak. Al was de gang donker, ik probeerde er op te letten of iemand anders misschien de tafel deed bewegen. Maar nee, iedereen raakte de tafel amper. Dus iets anders deed onze tafel kantelen. Plots schiet verder in de gang een kaars aan. Wanneer we vragen aan de geest om het licht weer te doven, gaat de kaars weer uit… Wanneer onze ghost hunt voorbij is, verlaten Linsay en ik het gebouw met een vreemd gevoel. Is de ghost hunt opgezet spel? Nee, dat niet. Hebben we overduidelijk bewijs van paranormale activiteit? Nee, al hebben we wel heel bizarre ervaringen meegemaakt. Kaarsen die op commando aan en uit gaan. Tafels die beginnen te kantelen en een geest die contact legt via een balpen. We zijn er geen die hard believers door geworden, maar ons zal je niet meer horen zeggen dat het paranormale niet bestaat. Daarvoor hebben we te veel gezien. Als je een echt antwoord wilt op je vragen, dan zal je vrees ik zelf een ghost hunt in de UK moeten meemaken. Wij kijken alvast vol verwachting uit naar ons bezoek aan Chillingham Castle, Britains most haunted castle, over twee dagen.

Cavern Club: het begin voor de Beatles

Na een korte nacht trekken we Liverpool in waar we ons baseren op de Beatles. Met een  bezoek aan de Beatles Story, een museum met verschillende spullen van de Beatles en een bustour naar Penny Lane en Straweberry Fields dompelen we ons in in de jeugdjaren van John, Paul en George. Tijdens de busrit wordt het ons nog meer duidelijk. Meer dan de Beatles heeft Liverpool niet te bieden. Wat een ongelooflijk lelijke stad is dat toch! Volledige wijken die helemaal verlaten en bouwvallig zijn. Kerken met heel wat stormschade die nooit is hersteld. Nee, Liverpool is onze stad helemaal niet. In de namiddag trek ik nog naar Anfield Road, het stadion van Liverpool FC, de Engelse topclub. De club is voornamelijk bekend voor zijn die hard supporters in The Kop, waar ‘You’ll never walk alone’ bij iedere thuismatch door het stadion weerklinkt.

’s Avonds trokken we nog naar Cavern Club, de club waar de Beatles begonnen aan hun carrière. Met de muziek van de Fab4 en Oasis live was het een plaats waar alle fans ‘Come together’. Al bij al zijn de laatste 24 uur meer geweest dan een ‘Hard days night.’ En dat met een tweede berg in het verschiet..

Was het nu links of rechts? (Dag 2)

Per uil een brief ontvangen waarin staat dat je uitgenodigd bent om te leren toveren aan Hogwarts. Allerlei spannende avonturen beleven terwijl je een jaar lang spreuken oefent, toverdrankjes bottelt en zelfs quidditch (de bekendste tovenaarssport) speelt vanop je bezemsteel. Geef toe, als je de boeken hebt gelezen of de films hebt gezien, heb je er stiekem van gedroomd. Mijn brief heb ik nog steeds niet ontvangen, maar ik laat het niet aan mijn hart komen want vandaag gaan we naar de enige echte Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus: Hogwarts. Of tenminste naar de studio’s waar gedurende tien jaar de Harry Potterfilms werden opgenomen. Dit doen we niet met de Hogwarts Express vanaf perron 9 3/4, maar wel met de tube, waarna we de trein richting Watford nemen waar de studios gelegen zijn.

Hogwarts Express

Harry Potterfans kunnen  heel gedreven vertellen over de boeken en films over de tovenaarswereld. Niet-fans daarentegen kijken de die hard fans  maar vreemd aan als ze beginnen over quidditch of welke toverspreuken sloten openen.  Vaak wordt er wel wat smalend gedaan over de ‘kinderachtige’ verhalen en worden fans hier en daar wel eens uitgelachen. Ja, ik spreek uit eigen ervaring. Zowel de films als de boeken kan ik haast uit het hoofd gedetaileerd  vertellen. Ik groeide dan ook mee op met de jonge Harry die zijn tovervaardigheden verbeterde aan Hogwarts. Linsay daarentegen kent de verhalen niet en zucht dan ook telkens ik maar weer over Harry, Ron en Hermione  die het tegen Voldermort opnemen, vertel.  Zonder toverspreuk of zelfgebrouwen  toverdrank krijg ik ze toch mee naar de Harry Potter Studios in Leavesden, net buiten Londen. Filmstudio’s die meer dan tien jaar lang de thuis zijn geweest voor de vele acteurs en waar vandaag de overgebleven filmsets tentoon staan.

Eens binnen worden we een filmzaal binnengeleid waar we worden warmgemaakt (alsof dat nodig is) met een compilatiefilm van de acht speelfilms. De film eindigt met Daniel Radcliffe die de poorten van Hogwarts opent en verdwijnt van het scherm. De lichten gaan terug aan en het scherm verdwijnt in het plafond en maakt op die manier de echte imposante poort zichtbaar die we openen en zo toegang krijgen tot de Grote Zaal. De lange tafels van Griffoendor en de andere huizen zijn samen met de vele tentoongestelde kostuums en de verschillende leraren op het eind van de zaal maar enkele van de rekwisieten die we makkelijk herkennen. Het voelt aan alsof we zelf straks op de toverschool mogen verblijven.

Met een audiotour in de hand verkennen we de verschillende sets die jarenlang werden gebruikt. Dumbledore’s office, de hut

De Grote Hal

van Hagrid,  het Ministerie van Magie en zelfs Diagon Alley, het steegje waar Harry zijn toverstaf kocht waren maar enkele van de sets die onze (lees :mijn) verbeelding tot realiteit maakte.

Wat ons het meest verbaasde was, dat met allle vreemde wezens en magie die in de films worden getoond er veel minder computeranimatie aan te pas komt dan je zou denken. Geen computeranimatie om Hagrid groter te maken. Geen gecreeerde beelden om Buckbeak, de hippogrief in de film in te werken. En geen trucage om voor magie te zorgen. Neen, de uitdaging lag in zoveel mogelijk op een mechanische manier te ontwerpen. Zelfroerende toverdranken, bijzonder gedetailleerde maskers van de goblins van de Gringotsbank. En net als we denken dat ze uitgetoverd zijn met hun tentoonstellen van ingenieuze creaties komen we een grote zaal binnen waar een reuzegroot schaalmodel van Hogwarts staat. Zo gedetailleerd dat je het verschil met een echt kasteel niet ziet. Logisch ook wa nt voor ieder luchtshot gebruikten ze dit.

Diadon Alley

Eens terug in Londen trokken we naar Heathrow waar we onze Fiat 500 gingen oppikken. “Ik heb voor jullie een auto klaarstaan die iets comfortabeler is, uit een andere categorie.’, vertelde de bediende vanachter haar bureau. Gefixeerd op onze Fiat 500 vroegen we of ze toch geen Fiat hadden. “Jullie willen echt een Fiat 500?”, vroeg ze verbaasd. “Maar de grotere auto is niet zo duur als je denkt en rijdt op diesel die goedkoper is. “ We lieten ons niet overtuigen en kozen toch voor de kleinere wagen ondanks haar pogingen ons de grotere auto aan te smeren. “Ik heb een voorstel.”, zegt ze. “Jullie mogen eender welke wagen kiezen uit categorie 1. Dus als jullie een betere auto vinden dan de Fiat 500, mogen jullie die ook kiezen.”  We vinden het maar bizar dat ze het idee dat we een Fiat 500 willen maar vreemd vind maar laten het  niet aan ons hart komen en kiezen we meteen de knalrode Fiat. Als we in de wagen willen instappen betrappen we er ons op dat we bijna aan de verkeerde kant instappen. Rijden aan de linkerkant van de weg blijft een uitdaging en al zeker voor ons. Ik maak me er al zo nerveus in dat ik haast de handrem vergat toen ik uitstapte. Gordel grijpen we aan de verkeerde kant, net als de versnellingspook. Rijden doe je vaak op automatismen en dat merkten we tijdens de eerste kilometers maar al te goed. Nu alles averechts is zijn we compleet in de war. Ook het dashboard waren we nog niet gewend. In de volle overtuiging dat we geen volle tank hadden gekregen, trokken we naar een tankstation. Daar bleek onze tank na amper twee extra liters al over te lopen…

Uiteindelijk geraakten we tegen de avond in Lulworth. Voor het eerst trokken we naar een camping waar we onze tent opzetten. Onze eerste nacht belooft meteen een natte te worden met de regenbuien die we al te verduren kregen. Maar wat hadden we dan ook verwacht met een reis doorheen de UK?

Schaalmodel Hogwarts

Londen, of moeten we zeggen ‘The Smoke’? (Dag 1)

De ‘Airconditioner’, de ‘Cheesegrater’ en de ‘Zetpil’ (deze vonden we zelf leuk)

Mijn vorige bezoek aan de Engelse hoofdstad is nu inmiddels exact twee jaar geleden, toen ik deelnam aan de Virgin London Marathon, één van de vijf grootste marathons ter wereld. Diezelfde marathon vindt over enkele dagen opnieuw plaats. Lopers uit de hele wereld zullen weer afzakken naar Londen, hopend om de finish op The Mall te bereiken na hun race. In Londen bevindt zich voor ons echter niet de finish van een race, maar het begin van onze reis doorheen de UK, van Londen naar Edinburgh.   Mary’s axe, de Cheesegrater, de Pringle of de Walkie-Talkie. Nee het zijn geen spullen waar we onze eerste Britse ponden aan hebben gespendeerd maar simpele nicknames die Londoners aan bekende gebouwen in hun stad hebben gegeven. Vaak met een portie humor erbovenop. Al zien we vaak de gelijkenissen met hun bijnaam. Londen is dan ook een stad vol bekende bezienswaardigheden. Een bezoek aan de Tower of Londen, Buckingham Palace en de Tower Bridge waren dan ook een must voor ons. En laten we vooral Westminster niet vergeten met de Big Ben, de klokkentoren van wie de naam eigenlijk ook niet meer dan een wereldwijd ingeburgerde nickname is die verwijst naar de grootste bel in de toren. Voor een groot stuk bestond onze eerste dag van de reis uit een herhaling van voorgaande bezoeken. Voor mij althans,

Bovenop de O2 Arena

gezien het Linsay’s eerste bezoek aan Londen was. Maar een avontuurlijke reis konden we niet inzetten zonder een avontuurlijk begin. Daarom trokken we rond de middag naar de O2 Arena in North Greenwich, een multifunctioneel complex waar veel evenementen in doorgaan. De Arena is 52 meter hoog, wat verwijst naar het aantal weken in een jaar. Het heeft een diameter van 365 meter, een voor iedere dag van het jaar en op het dak bevinden zich 12 stalen masten die de maanden van het jaar voorstellen. Wat een saaie bedoening denk je? Dat dachten we ook en dus besloten we maar het ding te beklimmen. Up at the O2 bestaat uit de beklimming van de Arena over het schelpachtige dak. En dat ze het serieus menen wordt duidelijk na het invullen van ‘We zijn niet verantwoordelijk voor jullie veiligheid’ documenten en een korte briefing over wat de klim precies inhoudt en het nodige klimmateriaal. Al gauw trekken we onze klimgordel aan en klimmen nog via een trap naar het punt waar onze beklimming begint. ‘Tijdens de beklimming wordt je gezekerd door deze slinger.’, vertelt onze gidse. Hetgeen voor de meeste

Big Ben

mensen de echte uitdaging is, is het doorschuiven van de slinger over de verschillende schakelpunten.’ Als een echte uitdaging zien ze het niet, maar het is al eens iets anders dan het beklimmen van een berg in de Alpen. Al gauw zetten we onze eerste stappen op het elastische dak en lijkt het alsof we een reuzetrampoline beklimmen. Met een stijgingspercentage van dertig procent, meteen het steilste stuk, wordt al gauw duidelijk wie er hoogtevrees heeft en wie niet. Uiteindelijk na een korte vlotte beklimming bereiken we het platform tussen de twaalf gele masten, die tegelijk het hoogste punt is en kunnen we genieten van de skyline. Al blokkeren de hoge gebouwen van de Docklands toch het zicht op de meest herkenbare punten. We worden door onze gidse gewezen op de meest bekende gebouwen, die ze uiteraard aan de hand van hun nickname opsomt. Wat tijd voor selfie’s wordt gevolgd door de afdaling die leidt tot een shop waar je t-shirts kunt kopen waar op staat: ‘I’ve conquered the summit of London!’ Een volledige dag Londen bezichtigen zorgt voor vermoeidheid in de benen. ‘s Avonds planden we een bezoek aan Shakespeare’s Globe, het iconische openluchttheater waar vanavond ‘The Merchant of Venice’ gespeeld wordt. Een rustig avondje wordt het niet want we hebben tickets voor op de yard, wat evenveel betekent als staanplaaten. Niet mis voor een toneelstuk van drie uur. Een marathon hebben we vandaag misschien niet gelopen maar wel zo goed als gewandeld. Al heeft de tube, je weet wel, de bijnaam voor de Londense metro ons vaak geholpen.

De ‘Tube’