Haggis, doedelzakken en een verzameling duistere verhalen (Dag 30)

In een rechte lijn lokt de Royal Mile honderden toeristen naar Edinburgh Castle, het op een rots gelegen kasteel dat uitkijkt

Edinburgh Castle

over de stad. Bezaaid met souvenirwinkels en gezellige historische pubs splitst de High street de stad op met een nieuw gedeelte in het noorden en een oud gedeelte, gekend als Old Town. Straatartiesten en doedelzakspelers vrolijken de straten op met hun talent, al schuilt een heel andere kant van Edinburgh onder de huisvesten van de stad. De Schotse hoofdstad was niet altijd de speelgrond voor met camera gewapende toeristen. Nee, zijn verleden telt talrijke duistere verhalen over de verborgen vaults onder de stad, hekserij, reuzen en bodysnatchers.

Bagpipes

We beginnen onze duik in het verleden in Blair Street, gelegen aan de South Bridge, waar we via een kleine deur tussen twee panden in onder de grond afdalen naar de Blair Street Vaults, ooit ontstaan als brugbogen, nadien volgebouwd en gebruikt als opslagruimtes voor de verschillende handelaars en tavernes uit de achttiende eeuw. De staat van de vaults verslechterde al gauw en handelaars lieten deze ondergrondse ruimtes dan al gauw links liggen. Arme immigranten, misdadigers  vonden hun thuis in deze verlaten plaatsen en konden hun illegale praktijken verderzetten. Bodysnatchers, een volk dat lijken uit de graven opdelfde om ze voor veel geld te verkopen aan artsen voor wetenschappelijk onderzoek , hadden een opslagplaats voor hun ‘buit’.

Bodysnatchers zijn maar een van de vele beruchte verhalen van Edinburgh. Soms ging het body snatching nog veel verder. Wanneer Burke en Hare, twee Ierse immigranten, de mogelijke winsten zagen bij het verkopen van lijken dachten ze bij zichzelf. “Waarom lijken zoeken als we lijken kunnen creëren?”. Het werd het begin van tien maanden vol moorden in Edinburgh. Aan het body snatching hing nog een extra duistere kant. Zo is er de legende dat Burke en Hare ooit tijdens het lijkenroven niet aan de verleiding konden weerstaan om de dure ringen van een slachtoffer te stelen. Ondanks het invetten van de vingers wilden de ringen niet van de vinger afschuiven. Er zat niets anders op dan de vingers af te zagen… Bij het afzagen van de derde vinger echter sprong het lijk recht en schreeuwde ze het uit. Het lijk was geen lijk, maar was gewoon een nog levend persoon. Iets wat vaak voorkwam in die periode gezien het nog geen gewoonte was om van een vermoedelijk overleden iemand de polsslag te voelen.. Als later kisten werden opgegraven werd in 30 procent van de gevallen nog krassen van vingernagels gevonden aan de binnenkant van de kist.

Edinburgh

Schotland kent veel dergelijke folkloreverhalen, gebaseerd op ware feiten, al is het vaak niet meer te achterhalen wat er nog bij verzonnen is en wat niet. Volgens Schotten zelf het gevolg dat ze pas laat ‘het schrift’ ontdekten en dus genoodzaakt waren aan de hand van vertelsels hun verhalen door te geven. Zo kent Edinburgh nog een andere

Royal Mile

folkloreverhaal, over een jongen die geobsedeerd was door vampieren. Zo geobsedeerd dat hij er zelf één wou zijn. “Maar hoe wordt je een vampier?”, vertelde onze gids breedgebarend enthousiast. Een jaar aan een stuk elke dag ossenharten eten, zo dacht de jongen. Als na een jaar duidelijk werd dat dit niet werkte had hij een andere oplossing: het drinken van menselijk bloed. Hij stak zijn vriend (iemand die dagelijks ossenharten eet heeft natuurlijk veel vrienden) tot veertig keer neer en dronk zijn bloed. Geen resultaat uiteraard, maar wel een veroordeling op basis van moord tot gevolg.

Het is een blik op de donkere geschiedenis die Edinburgh kent. Onder het historische centrum liggen talrijke lijken, elk met hun geschiedenis of verhaal. Met deze smakelijke verhalen in ons achterhoofd trokken we voor een laatste keer naar een

Haggis

Schotse pub. Geen ossenharten voor ons (al scheelt het niet veel), want één maaltijd stond nog op het menu: haggis. Linsay wou zich absoluut eens wagen aan het Schotse nationale gerecht. Brian vertelde ons enkele weken eerder dat we ervoor moesten zorgen dat de maaltijd bestond uit haggis, raap en puree (neeps en tatties), en je bij iedere hap een beetje van elk moest verorberen. Opgebouwd in een torentje in verschillende lagen, kreeg Linsay de haggis voor haar neus. Toegegeven, het zag er minder erg uit dan het beeld van een opgevulde schapenmaag dat je als cliché voor je ogen ziet verschijnen. Met een stevige eerste hap was de toon gezet. Steviger en bijna krokanter dan verwacht had haggis een erg aparte smaak. Zeker niet slecht zoals je zou verwachten van schapeingewanden gemengd met dierlijk vet. Maar geef toe… Belgische frieten of chocolade lijken ons een leukere nationale specialiteit.

Voor een laatste keer wandelen we de Royal Mile af. Onze allerlaatste mijl van deze reis. Na een paar duizend mijl te hebben afgelegd doorheen de UK met de auto, te voet en zelfs kano zien we deze hoofdstraat in Edinburgh niet als de enige Royal Mile.  Springen van een hoge klif in de woeste zee, met de kilt in barslecht weer de West Highland Way afgewandeld, en verschillende lochs op eigen kracht overgestoken. Elk hebben we tijdens onze reis grenzen verlegd, mijlenver verlegd. Dat was onze echte Royal Mile.

Great Glen Canoe trail: Dochgarroch – Inverness (Dag 28)

We hebben vandaag twee mogelijkheden om onze kanotocht af te sluiten. Via de rivieren met white water naar Inverness of via het Caledonian kanaal naar de haven. Ervaring met white water hebben we niet en dus vinden we het ook niet verantwoord om zonder ervaring of gids hieraan te beginnen.

Met een korte afstand op de laatste dag hebben we genoeg marge om onze eindbestemming te halen, mochten we een achterstand hebben opgelopen. Morgen nemen we de trein richting het eindpunt van de reis: Edinburgh.

Helaas is het reisverslag van de Great Glen Canoe trail niet beschikbaar op de blog. Wie ons reisverhaal van de Great Glen Canoe trail wil bestellen kan dit hier.

Great Glen Canoe trail: Foyers – Dochgarroch (Dag 27)

Een volledige dag peddelen op Loch Ness. Dat staat ons te wachten. Niet dat we zo traag vooruit gaan (hopelijk), maar het meer is zo groot dat we vandaag pas het einde bereiken. We volgen de noordelijke route om te varen zodat we als tussenstop Urquhart Castle kunnen bezoeken, ooit een van Schotland’s grootste kastelen.

Helaas is het reisverslag van de Great Glen Canoe trail niet beschikbaar op de blog. Wie ons reisverhaal van de Great Glen Canoe trail wil bestellen kan dit hier.

Great Glen Canoe trail: Loch Oich – Foyers (Dag 26)

Onze tocht vandaag wordt omschreven als een serieuze peddelervaring. Vanuit de kalme wateren van het Caledonian kanaal, die de meren verbindt komen we eindelijk op Loch Ness aan. Door de grootte van Loch Ness (37 kilometer lang en 1,6km breed) lijken de wateromstandigheden meer op dat van de zee dan die van binnenlands water. In slechte weersomstandigheden kun je hier golven tot drie meter hoog verwachten. Leuk met een kano die amper 50 cm boven het wateroppervlak uitsteekt.

Helaas is het reisverslag van de Great Glen Canoe trail niet beschikbaar op de blog. Wie ons reisverhaal van de Great Glen Canoe Trail wil bestellen kan dit hier.

Great Glen Canoe trail: Gairlochy – Loch Oich (Dag 25)

Dag twee van onze kanotocht. Na onze korte warming up peddeltocht gisteren mogen we nu voor een eerste keer proeven van open water paddling. Loch Lochy is het eerste meer dat we mogen doorkruisen. Het derde diepste meer van Schotland is dan ook het hoogtepunt van de dag, want onze bestemming vandaag ligt bij het begin van Loch Oich, het hoogste punt van de trail (daarna bergaf, woehoe!).

Helaas is het reisverslag van de Great Glen Canoe trail niet beschikbaar op de blog. Wie ons reisverhaal van de Great Glen Canoe trail wil bestellen kan dit hier.

Great Glen Canoe trail: Fort William – Gairlochy (Dag 24)

Als er één type avontuur nog hoog op mijn lijst stond naast bergklimmen en hiken dan was het een meerdaagse tocht over het water. Mijn geluk kon dan ook niet op toen ik de Great Glen Canoe Trail ontdekte, een vijf dagen durende kanotocht. Vanuit Fort William doorkruis je Schotland via meerdere lochs, waaronder Loch Ness, tot in Inverness, de Highland Capital, zo’n 95km verder. De mogelijkheid om solo te peddelen en te kamperen op de oevers van de mooiste lochs zorgt voor een extra wildernisbeleving, waardoor ik meteen verkocht was.

Helaas is het reisverslag van de Great Glen Canoe trail niet beschikbaar op de blog. Wie ons reisverhaal van de Great Glen Canoe trail wil bestellen kan dit hier.

Isle of Skye – Een plaats waar de ‘Sky’ je reis bepaalt (Dag 22&23)

Als je naar de Isle of Skye gaat, zorg ervoor dat je een planning hebt in geval van slecht weer. Het is iets wat we vaak gehoord hebben. Zeker omdat we ons verblijf op het eiland toch wat avontuurlijk wilden maken. Na onze succesvolle beklimming van Ben Nevis (we hebben onze three peaks behaald, dank u wel) trokken we naar Elgol, een dorpje nabij de Cuilinn Hills, die er meer uitzagen als een ruw gebergte. Met een prachtige zonsondergang boven de Cuillins trakteerde het eiland ons meteen op één van de mooiste zichten terwijl onze tent opzetten met zicht op de zee. Geen camping want wildkamperen is hier mogelijk en we waren alvast een half uur verder op de trail die we de volgende ochtend wilden wandelen.
‘The Bad Step’, een locatie dicht bij het begin van de Cuillins was ons doel de volgende ochtend. Met dezelfde naam aangeduid op de kaart stond deze plaats ook echt bekend als een ‘indeed very bad step’. In feite gaat het om een onderdeel van een tweedaagse trip naar Loch Coruisk, die in feite een moeilijke scramble langs de kustlijn. Onze wandeling was voornamelijk om Camasunary beach te bereiken, een strand die bij de tien mooiste wandelingen van Isle of Skye hoorde. Nadien zouden we gewoon verder hiken naar The Bad Step en terug. Uiteindelijk werd de volledige hike een ontgoocheling. Eens bij het strand zagen we de gevolgen van de vervuilende mensheid: een strand vol aangespoeld afval. Plastic flessen, touwen, deksels,… Het strand lag vol! Dit zou nochtans één van de mooiste plaatsen in Schotland moeten horen, maar dat is het inmiddels niet meer. We wandelden nog even verder richting The Bad Step, maar dit bleek verder dan gedacht, en het moreel was inmiddels gezakt. Door onze drukke planning op de rest van het eiland keerden we vroeger terug en dat bleek maar goed ook. Al gauw kregen we de Sky op onze nek en mochten onze kleren opnieuw fel regenweer verwerken. Het barslechte weer hield de rest van de dag niet meer op. In de hoop dat het zou beteren reden we het eiland rond. (Wel dat en het gebrek aan voor ons interessante bezienswaardigheden met regenweer).
De volgende dag wijzigden we onze plannen. Met wisselvallig weer zouden we trachten nog zoveel mogelijk van de hoogtepunten te bezichtigen. Dat het geluk aan onze kant misschien opnieuw zou staan werd duidelijk als we al gauw dolfijnen hadden gespot toen we met de wagen richting Portree reden. Via een lustour reden we naar de Quirang en de Old Man of Storr, twee rotsformaties die het grootste deel van de toeristen aantrekt. En terecht. Met nog heel wat harde wind probeerden we ons lijstje op Skye af te werken. Daarvoor trokken we naar Carbost waar we de Fairy Pools, een waterval met turquoise waterpoelen. Na de watervallen te hebben bereikt, voelden we opnieuw een andere… Opnieuw een hevige regenbui, gecombineerd met sterke windstoten en hagel maakte onze reservekledij kletsnat. Als er iets zal zijn dat we van Isle of Skye zullen onthouden zal het toch de regen zijn. Al bij al zijn we tevreden dat we nog een groot stuk van het eiland hebben kunnen zien vooraleer terug te keren naar Fort William. Onze reis was tot nu toe ideaal verlopen qua weersomstandigheden, maar op Isle of Skye zorgde de sky toch zelf voor onze reisplannen.

We hebben fantastische foto’s van Skye, maar uploaden lukt momenteel niet. Bezoek onze facebookpagina ‘Dagboek van een avonturier’ om foto’s te bekijken.

Morgen trekken we verder door Schotland en beginnen we aan onze Great Glen Canoe Trail. Met een kanotocht van vijf dagen trekken we solo over de verschillende lochs (Loch Ness!) richting Inverness. Omdat dit deel van de reis bestemt is voor artikel wordt dit niet gepubliceerd op de blog. Foto’s volgen later wel en het reisverhaal kan worden besteld op http://www.dempseycappelle.com

Ben Nevis: de Schotse Big Ben (Dag 21)

Ben Nevis wordt door de Schotten gezien als de ultieme uitdaging voor iedere bergwandelaar. Vaak is de Big Ben het beginpunt voor hun Three Peaks challenge.Wij bewaarden hem tot het laatst. De Ben Nevis is het hoogste punt van Groot-Brittannië. Doordat de beklimming zowat op zeeniveau begint, moeten we meer dan duizend meter omhoog klimmen. We zijn pas halfweg mei, wat betekent dat we ook nog sneeuw op de top van de Highlands mogen verwachten. Met de West Highland Way nog wat in de benen mogen we ons aan een zware uitdaging verwachten.

Helaas is het reisverslag van de Three Peaks Challenge niet beschikbaar op de blog. Wie ons reisverhaal van de Three Peaks Challenge wil bestellen kan dit hier.

De trein die het leven even doet stilstaan (Dag 20)

The Jacobite

Zo’n achttien dagen heb ik moeten mijn mond houden over Harry Potter, nadat ik mijn zin had gekregen met een bezoek aan de Harry Potter studios in Londen. Vandaag kon ik nog even nostalgisch terugkeren naar de films waar ik zelf werd ondergedompeld in de toverdranken en spreuken. We namen dan ook de Jacobite stoomtrein naar Mallaig, een treinreis die niet alleen als één van de mooiste treinreizen ter wereld geldt, maar ook wereldberoemd is geworden nadat een stukje van de rit werd gebruikt als decor voor de Harry Potter films.

Gisteren trokken we nog als trainspotters erop uit om de trein te aanschouwen en goed op beeld vast te zetten, maar nu hadden we ons ticket stevig vast om als passagier te genieten van de Highlands waar hij doorreist. Een witte rookpluim verraadde meteen vanaf welk perron onze trein vertrok. Onze plaatsen bevonden zich in wagon E, al wurmden we ons eerst door de massa op het perron richting de oude zwarte locomotief. Terwijl de machinist de kolen inschept nemen toeristen plaats in of voor de locomotief om hun moment met de laatste stoomtrein van de UK vast te leggen op foto.

Al gauw tjokt de Jacobite door de Highlands richting het noorden, naar Mallaig. Toch is voor deze treinreis niet de

Glenfinnan Viaduct

bestemming het belangrijkst. Al is Mallaig een belangrijke stad om vandaaruit naar de Isle of Skye (onze bestemming binnen enkele dagen) of andere eilanden te trekken, de reis op zich primeert. Meereizen met de Jacobite stoomtrein is dan ook geen treinreis zoals sporen van De Panne naar Gent. Nee, meereizen met de Jacobite is reizen met de treingeschiedenis van de UK, is reizen door de mooiste landschappen van de Schotse Highlands en is ook een beetje het Harry Potter gevoel ervaren als de scenes waarin de vliegende auto uit de Chamber of Secrets onder een viaduct door langs de Hogwarts Express vliegt. Datzelfde viaduct, in de realiteit gekend als het Glenfinnan Viaduct, is dan ook sowieso het hoogtepunt van de treinreis. Wanneer de stoomtrein dan ook het viaduct nadert voel je de spanning bij de passagiers dan ook stijgen. Camera’s worden bij de hand gehouden en stiekem hoopt iedereen om een plaatsje te vinden om de bocht die de trein over het viaduct maakt op foto

Mallaig

vast te leggen. Ook wij wilden uiteraard de ervaring vastleggen, wat ons ook lukte. Al hangen er honderden postkaartjes van dit moment in de Schotse souvenirwinkels, toch voelt het apart wanneer je vanuit het raam de zwarte locomotief met een witte rookpluim de bocht ziet nemen over het Glenfinnan viaduct.

Het is een moment waar niet alleen de vele passagiers van genieten. Nabij het viaduct vind je talloze trainspotters die hun versie van de postkaartjes willen fotograferen. Allemaal toeristen zou je denken, maar nee hoor, ook bij de Schotten zelf blijft de stoomtrein iets speciaals. Sommigen plannen zelfs hun dag naar het reisschema van de trein en volgen de stoomtrein met hun wagen tot het zijn eindbestemming bereikt. De Jacobite blijft immers alle aandacht opzuigen. Wanneer hij zijn weg baant door de Highlands wijken alle ogen naar de locomotief die de roodgekleurde wagonnen voortrekt. En op het moment hij je blik doorkruist, dan stopt het dagelijks leven heel even.

The Legend of the Dew of Ben Nevis (Dag 19)

“Jullie gaan echt helemaal Schotland gezien hebben.”, reageerde Brian toen we hem vertelden dat we na de West

De ‘goddelijke’ drank

Highland Way ook nog vijf dagen kanovaren over de lochs richting Inverness. “Maar wanneer bezoeken jullie een whisky distillery?” Met een opborrelend schuldgevoel keken Linsay en ik elkaar aan. “Niet.”, schudden we ons hoofd. Hij vertelde ons dat een whisky distellery bezoeken nochtans echt een must is in Schotland, zelfs als je zoals wij niet echt in whisky geinteresseerd bent. Het lot wil dat we de laatste dagen van de West Highland Way met slecht weer opgezadeld zaten. Ons stevig doorwandelen tijdens die laatste dagen zorgde ervoor dat we een dag eerder in Fort William arriveerden, met als gevolg dat we een extra dagje hadden in het stadje aan de voet van Ben Nevis. Het slechte weer kreeg een vervolg en dat leek ons dan ook het ideale moment om toch nog een bezoek aan een whisky brouwerij in te lassen.

Onze keuze viel op de Ben Nevis distillery, een whisky gebrouwen aan de voet van Schotland’s grootste berg (en onze uitdaging binnen twee dagen). De distillerijen is één van de oudste van Schotland en werd in 1825 gesticht door ‘Long John’ MacDonald. Al worden we bij onze tour meteen een presentatie voorgeschoteld over ‘The Legend of the Dew of Ben Nevis’, volgens wie de mythische reus Hector McDram, de lochs en Highlands met de blote hand heeft geschapen. Na zijn welverdiende rust brouwde hij een een drankje gemaakt van een waterstroompje bij de Ben Nevis. Het werd een goddelijke drank, en je kan het al raden.. het drankje was de huidige Ben Nevis whisky.

Legendes zijn maar legendes maar het water van twee kleine meertjes op het Ben Nevis massief zorgen voor een aparte

Ad fundum

smaak en dus een aparte whiskysoort. Zo zijn er in heel Schotland meer dan 90 distillerijen elk met hun eigen soorten whisky. De enige voorwaarden voor een Schotse whisky is dat er minstens 40% alcohol inzit en deze minstens drie jaar heeft gerijpt in een vat. Al bij al een leuk verhaaltje kan je denken, al hadden wij nog het leukste gedeelte van allemaal: het proeven van de Schotse whisky. Het mocht dan maar een klein glaasje zijn, smaken deed het wel. Al geven we toe dat we maar moeilijk verschillen vinden in de soorten whisky.

Strompelend en liedjes zingend (nee niet door de drank want zo wandelen we hier eigenlijk altijd rond) trokken we verder richting onze B&B waar we twee nachten slapen. Een aangename luxe na ons wildkamperen tijdens de West Highland Way. Ook al ligt onze slaapplaats redelijk wat ver van het centrum van Fort William, ons hoor je niet klagen. Fort William is de beginplaats van de Jacobite Steam train, één van de meest scenische treinreizen ter wereld. Vooral bekend door de scenes in de Harry Potter films, waar de trein

Jacobite

tjokkelt over het Glenfinnan Viaduct. Trainspotters willen dan ook maar al te graag een foto van het moment waarop de stoomtrein passeert. Ook wij dus. Het Glenfinnan viaduct is misschien iets te ver, en door het slechte weer minder interessant, dus kozen we voor de brug nabij onze B&B, waar de Jacobite slechts tweemaal per dag passeert. Alsof we ervaren trainspotters loerden we naar de Highlands, zoekend naar een witte rookpluim die duidde op de aankomst van de trein. En jawel, al gauw aanschouwden we de zwarte locomotief in volle glorie, langzaam vanonder de brug verschijnend. Een spannend moment vreemd genoeg. En dat wordt morgen niet beter, want dan nemen we zelf plaats op de Jacobite, voor onze reis door de Highlands.