Het is 21u30 als we met onze wagen op de binnenkoer rijden van een verlaten weeshuis. Verschillende koplampjes schijnen op onze auto als we uitstappen. We hebben hier afgesproken met een groep ghosthunters, mensen die verlaten locaties opzoeken waar er paranormale zou activiteit zou opge vangen zijn. Moderne ghostbusters zeg maar. Alleen worden de geesten niet verjaagd maar wordt er enkel contact gelegd. In mijn jeugdjaren heb ik vaak verdiept in het paranormale, met gemengde resultaten. Of ik nu een believer ben? Nee, ik denk het niet. Ik wil graag geloven in het paranormale maar met onze ghost hunt vanavond heb ik maar één verwachting: een duidelijke paranormale ervaring meemaken die onbetwistbaar is. Ik ben heel wat sceptischer geworden doorheen de jaren en bij zowel Linsay als ikzelf zitten de twijfels er dan ook in. Is deze ghost hunt opgezet spel en één groot commercieel gedoe? Of bestaat het paranormale?
We verzamelen in een grote zaal bij het binnengaan van het weeshuis. Ondanks de constante aanwezigheid van een caretaker ziet het gebouw er maar bouwvallig uit. Griezelfactor: check! Vooraleer we op pad gaan geven de organisatoren ons een uitleg over de verschillende meettoestelen en andere uitrusting van een professionele ghost hunter. Pendels, EMF-meter, ouija bord, zender, enz.. Er zijn verschillende manieren op contact te leggen met het paranormale. Zo heb je de
Zien jullie iets? Wij niet.
tabletipping techniek, waarbij je je vingertoppen op een tafel legt en vragen stelt. Of je begint een call out, wat er op neer komt dat ieder van de groep de geest vraagt signalen te geven over zijn aanwezigheid. Met een grote groep mensen verzameld in de zaal beginnen we met een eenvoudige manier: het pendelen, waarbij de geest contact legt via de pendel. Ondanks de positieve ervaringen bij verschillende leden van onze groep, lukt er bij zowel Linsay als ikzelf niets. De pendel blijft ter plaatse hangen. “Ik voel een contact.”, beginnen sommigen. We zuchten want we vrezen dat er constant vanalles ingebeeld zal worden van zodra er wat wind doorheen de kapotte ramen blaast. Zeker als onze eerste pogingen allemaal niets opleveren zien we de bui al hangen.
We worden in groepjes ingedeeld zodat we alle verschillende methodes kunnen uittesten. We kiezen er gauw de serieuzere mensen uit zodat onze ghost hunt geen lachertje wordt. Een eerste plek die we onderzoeken is de ‘naughty boys corridor’, een gang waar kinderen die zich misdroegen opgesloten werden in kleine kamertjes. Elk kropen we in één van de kleine kamertjes waar we amper konden rechtstaan, deden we onze koplampen uit, waarna we begonen aan een call out. Meerdere pogingen. Geen resultaat. Al was het wachten op een teken van paranormale activiteit terwijl je in een donker klein kamertje zit best wel spannend.
Al gauw worden we geleid naar een zolderkamertje met een EMF-meter (elektro magnetic field) en een zendertje waarop we bij de juiste frequentie geesten zouden kunnen horen. “Geest, mijn naam is Jack. Kun je me een teken geven als je aanwezig bent?”, beginnen we onze call out. Het lampje blijft op groen. We proberen enkele kamers uit om te zien of er beterschap is. Wanneer John, een oudere man in onze groep zijn call out begint, merken we dat onze EMF-meter iets opvangt. De lampjes kleuren tot rood, wat en beginnen te knipperen, wat wijst op een verandering van elektromagnetisme. Doorgaans een teken van paranormale activiteit. Enthousiast beginnen we vragen te snellen terwijl de lichtjes meer knipperen, tot plots het lampje terug op groen springt… Pete, één van de professionele ghosthunters komt binnen en we vertellen hem gauw onze resultaten. Intussen haalt iemand van onze groep zijn gsm uit terwijl de lampjes terug op rood springen. Onze gsm’s lagen allemaal uit zodat de straling geen invloed zou hebben op de meters. Misschien zorgde zijn gsm wel voor een verandering van de elektromagnetische stralen? Was onze eerste paranormale activiteit niets meer dan gsmsignalen?
Teleurgesteld keerden we terug naar beneden. We waren inmiddels al meer dan drie uur bezig en hadden nog niets van bewijs wat kon wijzen op het paranormale. Tijdens een pauze vertelde Andy, van een andere groep, dat het niet zijn eerste bezoek aan dit gebouw was en hij toonde een foto die hij de vorige keer had kunnen nemen. Op zijn foto zag je overduidelijk een donkere schim die op een menselijke gedaante leek. Terwijl er niemand op die plek stond. De foto was genomen op de ‘naughty boys corridor’. Misschien was er toch meer gaande op deze plek dan we dachten?
Bij een volgende methode die we uittesten zaten we allemaal rond een tafel. Van de zes leden moesten er vier mensen een blinddoek dragen en de vingertoppen leggen op een plank waar onderaan een balpen was bevestigd die aantekeningen kon maken op een groot blad papier die op de tafel lag. De twee mensen zonder blinddoek zouden de geest bevelen bepaalde letters te spellen of via de pen mensen aan te wijzen. Linsay en ik namen een blinddoek voor onze rekening en legden onze vingertoppen op de plank. “Is er een geest aanwezig in de kamer?”, begon iemand. “Kun je ons een teken geven?” Geen beweging. Volhardend en hopend op een signaal gingen we verder. “Kun je je onze naam vertellen? Heel zachtjes voelde ik de plank die mijn vingertoppen streelde bewegen. De beweging werd duidelijker en ik voelde de pen een kleine bocht maken. “J.’ De letter wees vermoedelijk op de eerste letter van zijn naam. Geschrokken van het feit dat we effectief beweging kregen werden er verdere vragen gesteld. De pen ging alle kanten uit. Ondanks het feit dat we amper contact maakten met de plank! Linsay vertelde me achteraf dat ze bij momenten de plank onder haar vingers deed strelen zodat ze zeker was dat de beweging niet van ons voortkwam. We hadden voor het eerst een teken van paranormale activiteit!
Nu, sceptisch zijn we voortdurend geweest, dus zochten we naar verklaringen. Misschien maakten de andere twee
Liverpool FC
geblindoekte mensen wel veel contact met het plankje? Al moeten we eerlijk zeggen dat de beweging niet als een constante druk aanvoelde, en het totaal niet leek alsof iemand zelf de pen in beweging zette. Al wilden we toch nog bevestiging. Volgende sessies in de kelders van het gebouw leverden dan weer niets op. Alarmen en lichtbollen werden klaargezet om activiteit te ontvangen maar we bleven op onze honger zitten. En dat terwijl de tijd begon te dringen. Opnieuw verliezen we de moed tot Perry, een lid van een andere groep vertelt activiteit te hebben gehad in een gang boven aan de hand van tabletipping. Met twee groepjes trekken we naar de gang. Met vier personen aan iedere tafel beginnen we opnieuw met vragen te stellen. Het andere tafeltje krijgt al gauw reactie; Het tafeltje begint langzaam aan te schuiven tot het zelfs serieus begint heen en weer te kantelen. Wij niks. We sluiten gauw aan bij de andere tafel. Alsof de geesten geen contact met ons willen begint de tafel die we net hebben verlaten nu te schuiven en kantelen. Perry, één van de jonge mensen die het meest succes leek te hebben met zijn call outs sloot terug aan bij onze tafel. En jawel, al gauw begon onze tafel ook te kantelen. Hevig ging het tafeltje alle kanten uit. Mijn vingers raakten amper het tafeloppervlak. Al was de gang donker, ik probeerde er op te letten of iemand anders misschien de tafel deed bewegen. Maar nee, iedereen raakte de tafel amper. Dus iets anders deed onze tafel kantelen. Plots schiet verder in de gang een kaars aan. Wanneer we vragen aan de geest om het licht weer te doven, gaat de kaars weer uit… Wanneer onze ghost hunt voorbij is, verlaten Linsay en ik het gebouw met een vreemd gevoel. Is de ghost hunt opgezet spel? Nee, dat niet. Hebben we overduidelijk bewijs van paranormale activiteit? Nee, al hebben we wel heel bizarre ervaringen meegemaakt. Kaarsen die op commando aan en uit gaan. Tafels die beginnen te kantelen en een geest die contact legt via een balpen. We zijn er geen die hard believers door geworden, maar ons zal je niet meer horen zeggen dat het paranormale niet bestaat. Daarvoor hebben we te veel gezien. Als je een echt antwoord wilt op je vragen, dan zal je vrees ik zelf een ghost hunt in de UK moeten meemaken. Wij kijken alvast vol verwachting uit naar ons bezoek aan Chillingham Castle, Britains most haunted castle, over twee dagen.
Cavern Club: het begin voor de Beatles
Na een korte nacht trekken we Liverpool in waar we ons baseren op de Beatles. Met een bezoek aan de Beatles Story, een museum met verschillende spullen van de Beatles en een bustour naar Penny Lane en Straweberry Fields dompelen we ons in in de jeugdjaren van John, Paul en George. Tijdens de busrit wordt het ons nog meer duidelijk. Meer dan de Beatles heeft Liverpool niet te bieden. Wat een ongelooflijk lelijke stad is dat toch! Volledige wijken die helemaal verlaten en bouwvallig zijn. Kerken met heel wat stormschade die nooit is hersteld. Nee, Liverpool is onze stad helemaal niet. In de namiddag trek ik nog naar Anfield Road, het stadion van Liverpool FC, de Engelse topclub. De club is voornamelijk bekend voor zijn die hard supporters in The Kop, waar ‘You’ll never walk alone’ bij iedere thuismatch door het stadion weerklinkt.
’s Avonds trokken we nog naar Cavern Club, de club waar de Beatles begonnen aan hun carrière. Met de muziek van de Fab4 en Oasis live was het een plaats waar alle fans ‘Come together’. Al bij al zijn de laatste 24 uur meer geweest dan een ‘Hard days night.’ En dat met een tweede berg in het verschiet..
London 2 Edinburgh Rat Race 